Borowik szlachetny kiedyś to był król polskich lasów. Obecnie spotykany coraz rzadziej.
Można go spotkać od czerwca do listopada (bywa, że w grudniu - np w roku 2000); w lasach iglastych, mieszanych i liściastych. Najchętniej czuje się pod świerkami, sosnami i bukami. Rośnie pojedynczo lub w niewielkich grupach, w miejscach świetlistych i na skraju lasu. Dawniej pospolity, teraz coraz rzadszy.
Owocnik - 6-25 cm średnicy; u młodych owocników białawy, potem piaskowy, jasnobrązowy do ciemnobrązowego, czasem z odcieniem karminowym; najpierw półkulisty, później wypukły, poduchowaty; skórka kapelusza sucha, gładka, matowa, nie oddziela się od miąższu (wyjątkowo u starych okazów); powierzchnia gładka lub pomarszczona; podczas wilgotnej pogody i u starych egzemplarzy jest lepka.
Rurki - 8-30 mm długości; u młodych owocników białe lub kremowe, natomiast u starszych żółtawooliwkowe, żółtozielone, oliwkowozielone; po uszkodzeniu nie przebarwiają się.
Trzon - 5-20 cm wysokości, 1,5-10 cm grubości; białawy, szarobiaławy, piaskowy, z delikatną białawą lub jasnobrązową siateczką, u podstawy biały, filcowaty; u młodych egzemplarzy trzon zazwyczaj jest pękaty, następnie maczugowaty, baryłkowaty; potem maczugowaty, pełny.
Miąższ - biały, niezmienny, jędrny, twardy, mięsisty, u starych okazów gąbczasty; smak łagodny, grzybowy, przyjemny (orzechowy); zapach suszu charakterystyczny, przyjemny; zapach grzybowy.
/źr. nagrzyby.pl/
| « poprzednia | następna » |
|---|
